Psycho

Mάνα είναι να έχεις μία κόρη σαν εμένα και να συνεχίζεις να την ανέχεσαι

Θες απόδειξη; Τα παιδιά εκτός από διαιώνιση του είδους, ευλογία, χαρά της ζωής είναι και αδυσώπητο ξενύχτι -χωρίς βότκες και Ρέμο-, κλάματα σαν κολλημένος συναγερμός αυτοκινήτου, μυροβόλες πάνες (8,96 ευρώ/44 τεμάχια), πρησμένα ούλα, ατέλειωτα σάλια, αιφνιδιαστικές ρουκέτες του περιεχόμενου του στομάχου, πυρετοί και ιώσεις που εμφανίζονται λίγο πριν απογειωθεί το αεροπλάνο σου για ρομαντικό διήμερο με τον άντρα σου μετά από ενάμισι χρόνο κλεισούρας.

Και δεν τελειώνουμε εδώ. Μετά από λίγο έχουμε παιδικές ασθένειες και τεστ στο σχολείο, διατροφικές παραξενιές, γδαρμένα γόνατα και μαλλιοτραβήγματα για μία Lalaloopsy.

Και λίγο αργότερα άγρια εφηβεία και επαναστατικά μανιφέστο, κοπάνες από τα Αγγλικά και φλερτάκια με Μοικάνα κουρεμένους μηχανόβιους, κλεφτά τσιγάρα και ανεξέλεγκτες «φιλίες» στο Facebook, αθυρόστομες εκρήξεις και απελπισμένοι έρωτες.

Και λίγο αργότερα σπουδές, διδακτορικά κι επαγγελματική αποκατάσταση, Στρατός και χαρτζιλίκι μέχρι τα πρώτα…άντα.

Και λίγο αργότερα νέες ενήλικες ευθύνες, δεσμοί, γάμος πετυχημένος ή αποτυχημένος, και μετά τα παιδιά των παιδιών, και να που ο κύκλος κλείνει και ξαναφτάνουμε εκεί που τον πρωτοπιάσαμε. Στο παιδί!

Βέβαια από την άλλη είναι και αυτή η φατσούλα που με ιντριγκάρει. Η Μαριάννα. Η 8 χρονη ανιψιά μου -ότι πιο κοντινό σε σύνδεση με παιδί διαθέτω- που ένα της χαμόγελο φτάνει για να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει τα πάντα.

Παίζει βέβαια και η κλασική θεωρία αιώνων: απλά επειδή τον αγαπάς(;) και θέλεις και το κοινό σας δημιούργημα.

Δεν έχω βρει τη σωστή απάντηση και επειδή ο χρόνος πιέζει-αφόρητα είναι η αλήθεια- υπάρχουν στιγμές που αναφωνώ το ρητορικό πλην όμως πάντα επίκαιρο «Εγώ πότε θα γίνω μάνα»; Πότε θα γκρινιάξω για σπασμένα συλλεκτικά Playmobil, για λεφτά πεταμένα στα ιδιαίτερα, για μπάμιες που δεν τρώει, για μοβ ανταύγειες στα μαλλιά, για βραδινό πλύσιμο δοντιών, για άθλιους βαθμούς στην Άλγεβρα, για πεταμένα παπούτσια και ρούχα στο πάτωμα, για άκοπα νύχια, για ιλιγγιώδη μίνι φούστες και σορτσάκια μέχρι το Θεό- για άνω κάτω δωμάτια και «Κλείσε το ρημάδι το tablet κι άνοιξε κανένα βιβλίο»;

Κι αν αυτοί δεν είναι ικανοί λόγοι για να αποκτήσω παιδί υπάρχει κι ένας τελευταίος.  Ποιος θα μου δίνει τα αντιθρομβωτικά μου στα 75 μου που ο πατέρας τους θα με παρατήσει για καμία σουρλουλού 25άρα Ουκρανή;