Ένας χημικός θα μας εξηγούσε εύκολα τη διαδικασία: ο εγκέφαλος μας απελευθερώνει ένα τεράστιο συνδυασμό ορμονών: Φερομόνες, Ντοπαμίνη, Νορεπινεφρίνη, Σεροτονίνη, Ωκυτοκίνη και Βαζοπρεσίνη.

ἀγαπῶ!! ετυμολογική υπόθεση

Μία ετυμολογική υπόθεση είναι:

ἀγαπῶ < ἄγα(ν) «πολύ» + πᾶ- «προστατεύω» (από μια ρίζα *pa- «προστατεύω»),

ήτοι από μια αρχική σημασία «προστατεύω πολύ».

Αγάπη για τους γονείς, τον σύντροφο, το παιδί, την πατρίδα, τον Θεό.

Την αγάπη, τη νιώθεις!! Δεν την ορίζεις!!

Τη συναντάς απλά σε πράξεις καλοσύνης, γενναιοδωρίας και αυτοθυσίας. Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που όσο δίνεις, δεν τελειώνει ποτέ. Δεν μπορεί να αγοραστεί ή να πουληθεί.

Η αγάπη δεν επιβάλλεται και δεν απαιτείται. Έρχεται και φεύγει σαν ένα φαινόμενο της φύσης. Τον άνεμο και τη βροχή.

Η αγάπη δεν θέτει όρους, διατάξεις, προϋποθέσεις ή κώδικες!!

Μας επισκέπτεται απρόσκλητη και μένει να ζεστάνει τις καρδιές μας. Η αγάπη δεν αφήνει περιθώρια για θυμό, θλίψη, και πόνο. Η αγάπη δεν εκδικείται και δεν τιμωρεί. Δεν ζητάει ανταλλάγματα και δεν αποστρέφεται τη βούληση.  Δεν αλλοιώνεται και δεν περιορίζεται.

Επιστημονικά δίδεται η εξήγηση ότι η αγάπη είναι μία εξέλιξη του ενστίκτου επιβίωσης, που αρχικά είχε σαν σκοπό να κρατήσει τους ανθρώπους κοντά, απέναντι σε απειλές καθώς και να διευκολύνει τη συνέχιση του είδους μέσω της αναπαραγωγής. Η αγάπη έγινε θρησκεία.

Ο Ιησούς θεώρησε ότι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί η βία ήταν όλοι οι άνθρωποι να δείξουν ο ένας στον άλλον αγάπη. Έτσι διακήρυττε: «Ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» (Ματθ. κβ', 37-39). Αυτό όμως δεν έφθανε. Η ύπαρξη της περιουσίας διαιρούσε τους ανθρώπους και γεννούσε τη ζηλοφθονία και την ανισότητα. «Εὐκοπώτερὸν ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν Λουκ ιη, 25».

Και όπως ρωτάει ένα παιδάκι: “Μαμά τι είναι η αγάπη”;

Η αγάπη είναι σπουδαία γιατί κάνει τα λουλούδια ν’ ανθίζουν και τα άστρα να βγαίνουν στον σκοτεινό ουρανό. Κάνει τους ανθρώπους να είναι δυνατοί, να μην φοβούνται το σκοτάδι.

Ή όπως είπε ο Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι: «Ο άνθρωπος είναι απασχολημένος να κυνηγά φαντάσματα και να προσκυνά είδωλα. Στο τέλος όλα καταλήγουν σ’ ένα, και μάλιστα απλό στοιχείο, το μόνο στο οποίο μπορεί να υπολογίζει στη ζωή του: την ικανότητα να αγαπάει. Το στοιχείο αυτό μπορεί να αναπτυχθεί μες στη ψυχή και να γίνει ο υπέρτατος παράγοντας που καθορίζει το νόημα της ζωής ενός ανθρώπου».