Ακόμη ένα παιδί αποφάσισε στα 14 του χρόνια να παραιτηθεί από την ζωή, που δεν έζησε γιατί πολύ απλά δεν φροντίσαμε να δώσουμε σε αυτό, όπως και σε όλα τα παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, τους μηχανισμούς αντίστασης ώστε να τα ξεπεράσουν.

Αυτό το αναθεματισμένο Bullying που το λέμε με τόση ευκολία αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την σημασία του είναι μία πληγή που όσο περνούν τα χρόνια παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Δεν είναι εκφοβισμός όπως κάποιοι το έχουν μεταφράσει. Είναι κάτι πολύ χειρότερο που στην ελληνική γλώσσα, όσο πλούσια και αν είναι, δεν μπορεί να βρεθεί μία λέξη για να το περιγράψει.

Όλοι στα σχολικά μας χρόνια έχουμε ζήσει ένα είδος εκφοβισμού και οι πιο άτυχοι έζησαν τον εκφοβισμό και μέσα στο σπίτι τους. Αυτό όμως δεν είναι το Bullying. Μιλάμε για μία πολύ σκληρή κατάσταση που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα αν οι άνθρωποι που πρέπει να είναι παρόντες όταν συμβαίνει δεν ενεργήσουν άμεσα.

Με τον τρόπο που κινείται η κοινωνία μας τα παιδιά χρειάζεται να έχουν τα εφόδια από το σπίτι τους, αλλά όταν βρεθούν στο σχολικό περιβάλλον, που περνούν το μεγαλύτερο μέρος τη ζωής τους μέχρι να ενηλικιωθούν, είναι απαραίτητο να μην συναντήσουν έναν δημόσιο υπάλληλο που επέλεξε να γίνει δάσκαλος αλλά έναν παιδαγωγό.

Όταν ένα παιδί 14 ετών αφήνει σημείωμα με το οποίο λέει «Καταστρέψτε τους όπως με κατέστρεψαν» και στην συνέχεια αυτοκτονεί σημαίνει ότι αυτά που βίωσε ήταν πολύ μεγαλύτερα από τις δυνάμεις του και δεν είναι δυνατόν οι καθηγητές του να σφυρίζουν αδιάφορα.