Έσπευσε η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κυρία Αδειλίνη να διαβεβαιώσει τους πάντες ότι στη «δυσώδη» υπόθεση των υποκλοπών «τηρήθηκε απαρέγκλιτα» (!!) όχι μόνο η κατά νόμο προβλεπόμενη διαδικασία.

Αλλά και η νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την απόφασή του C-349/21 της 16.2.2023!! Διότι, πάντα κατά την κυρία Αδειλίνη, η απόφαση αυτή υιοθετεί, δήθεν, την άποψη ότι δεν απαιτείται παράθεση ειδικής αιτιολογίας κατά τη λήψη της απόφασης για την παρακολούθηση ενός προσώπου.

Μόνο που η κυρία Αδειλίνη «ξέχασε» -αν δεν το ξέρει καν ακόμη χειρότερα- να αναφερθεί στην πασίγνωστη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 465/2024 για το ίδιο θέμα. Απόφαση η οποία έκρινε αντισυνταγματική τη διάταξη του άρθρου 87 του ν.4790/2021 στο μέτρο που περιορίζει το δικαίωμα της ενημέρωσης του παρακολουθούμενου από την ΕΥΠ προσώπου για τους λόγους της παρακολούθησής του.

Το αξιοσημείωτο, σύμφωνα με τα "Παιχνίδια Εξουσίας" και τον Βασίλη Σκουρή, είναι ότι η απόφαση αυτή του Συμβουλίου της Επικρατείας στηρίχθηκε και στην προμνημονευόμενη από την κυρία Αδειλίνη απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ερμηνεύοντάς την κατά το γράμμα και το πνεύμα της και όχι, βεβαίως, κατά τις «ευσεβείς εκτιμήσεις» της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου.

Πραγματικά, και όπως ορθά έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας, η απόφαση αυτή του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δέχθηκε ότι ναι μεν δεν απαιτείται ειδική αιτιολογία για τη λήψη απόφασης παρακολούθησης από την αρμόδια κρατική αρχή. Όμως πρέπει να είναι πλήρως αιτιολογημένο το αίτημα που απευθύνει η οποιαδήποτε άλλη αρχή, κρατική ή μη, για τη λήψη απόφασης παρακολούθησης προς την αρμόδια για την παρακολούθηση αυτή κρατική αρχή, εδώ προς την ΕΥΠ.

Επιπλέον δε ο παρακολουθούμενος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ενημερωθεί για την αιτιολογία που επικαλέσθηκε ο αιτών την παρακολούθηση προς την αρμόδια γι’ αυτή την παρακολούθηση κρατική αρχή. Ακριβώς δε λόγω της άρνησης ενημέρωσης στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματική τη νομοθετική ρύθμιση του άρθρου 87 του ν.4790/2021.

Μπορεί υπό τα δεδομένα αυτά να θεωρηθεί ότι υπάρχει στην περίπτωση της κυρίας Αδειλίνη δικαιολογημένη «άγνοια» αυτών των νομικών «λεπτομερειών», που έχει αναγάγει σε μείζον ζήτημα η νομολογία τόσο του Συμβουλίου της Επικρατείας όσο και του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Με άλλες λέξεις δικαιολογείται τέτοια «άγνοια» από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, επικεφαλής όλης της εισαγγελικής ιεραρχίας εντός της δικαστικής εξουσίας;

Στο ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, καθώς και εκείνοι που την επέλεξαν για το ύψιστο αυτό δικαστικό αξίωμα. Με ποια κριτήρια σκέφθηκαν και αποφάσισαν;

Το ερώτημα απλό. Και ακόμη πιο απλή η απάντηση για όσους ξέρουν τα έργα, τις ημέρες και τη γενικότερη νοοτροπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Άλλωστε είναι ήδη πολλά τα δείγματα γραφής που έχει δώσει ως τώρα για τις επιλογές στην ηγεσία της Δικαιοσύνης.

(Το παραπάνω κείμενο βγήκε ως συμπέρασμα από συζήτηση με κάποιους εκ των σημαντικών νομομαθών της χώρας μας)